“De zoektocht naar een huis duurde wel 1,5 jaar. Maar hé, het is gelukt. Houd moed mensen!”
Charlotte Landman
“De zoektocht naar een huis duurde wel 1,5 jaar. Maar hé, het is gelukt. Houd moed mensen!”
Charlotte Landman
Charlotte Landman was al 1,5 jaar op zoek voordat ze haar huis kocht. Ze schreef een blog voor Vereniging Eigen Huis over haar zoektocht en de gekte op de woningmarkt. Nu, bijna een jaar later, kijkt ze terug op haar huizenjacht en geeft ze tips.
Vlak voor corona verhuisde ik van Amsterdam naar Nieuwegein. Hoewel ik bang was voor ‘fomo’, bleek er helaas helemaal niets dat ik kón missen. Geen theater, spontane bioscoopbezoekjes, even een terrasje pakken of op de fiets langs bij een vriend of vriendin. Niets van dat alles. De aanleiding dat ik dit niet eens kon missen is natuurlijk vreselijk, maar het heeft er wel mede voor gezorgd dat ik rustig kon landen in mijn nieuwe woonplaats. In onze eigen woning. Want ja: ik heb m’n huurappartement in de hoofdstad omgewisseld voor een echt grote-mensen-koophuis. Die zoektocht naar een huis duurde wel 1,5 jaar. Soms in extreme funda-verslavingsvormen, en soms stond het even op een lager pitje. Maar hé, het is gelukt. Houd moed mensen!
Ik kreeg best wat verbaasde reacties over het feit dat we Mokum inwisselden voor Nieuwegein. Om meteen antwoord te geven op een van de meest gestelde vragen: nee, ik kom niet oorspronkelijk uit Nieuwegein. Sterker nog, ik was er nog nooit geweest! Hoe ik dan toch met mijn verloofde en kind in een voor ons totaal onbekende plek in Nederland ben beland? Het is gekkenhuis op de huizenmarkt! Er wordt volop overboden, of zonder voorbehoud van financiering een bod gedaan. Voor ons geen optie. Huizen waren soms al weg voordat ik het nummer van de verkopende makelaar kon bellen. Maar misschien nog wel de belangrijkste reden van onze verhuizing naar een plek waar we allebei niemand kennen: we hebben een kind en wilden meer ruimte.
Toen er een kleine op komst was, groeide ook de sterke wens om een fijn huis te kopen. En die wens om een huis te kopen bleef groeien. Nét als de vraagprijs van de huizen waar we naar keken, leek het. Toen Lloyd er eenmaal was wisten we het zeker: we willen een groter huis met een tuin. Want: kind = heel veel spullen. O man, die kinderwagen standaard in de woonkamer naast mijn wasrek. Gek werd ik er van! We zochten stad en land af. Letterlijk. We maakten hele Google My Maps met woningen die te koop stonden en mogelijk interessante woongebieden om te bekijken (nerd alert), daarna planden we roadtrips en waanden ons al toerist in eigen land tijdens de huizenjacht. Je komt soms de gekste dingen tegen, zo bekeken we een huis waar we spiegels aan het plafond in de slaapkamer aantroffen. Vond ik persoonlijk een beetje maf. En we hebben ook weleens bij een verkeerd huis aangebeld tijdens de open huizen dag. (De koffie was heerlijk.)
Ik dacht alleen maar: hoe fijn zal het zijn om lekkere een tuin te hebben! (spoiler: heel fijn) Voor mezelf natuurlijk, lekker met een wijntje in de zon, maar ook voor zoon Lloyd (inmiddels net 2 geworden). En clichés kloppen hè. Dat is een feit. Ik vond het een potje genieten geblazen toen we eindelijk in onze eigen tuin vrienden konden ontvangen. Dat is toch wel andere koek dan dat kleine balkonnetje op 10 hoog. Maar goed, genoeg over hoe en waar mijn zoektocht eindigde. Want grote kans dat je dit leest omdat je vet gefrustreerd bent door je woningzoektocht. Daarom een paar tips van deze woning-zoek-expert voor jou. In 7 stappen naar een huis.
Samenvattend: divergeren, convergeren.
Keuzes creëren, keuzes maken.
Wil je mijn hele zoektocht naar een huis lezen?
Check dan mijn blogs. Van huizenjacht tot bouwkundige keuring.